Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Με ξένα κόλλυβα, δεν κάνουν μνημόσυνο.


Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της θείας δίκης και άλλων παρεμφερών concepts, ωστόσο καμιά φορά συμβαίνουν φάσεις που σε βάζουν σε σκέψεις. 
Ροβολούσα με την οικογένεια, που λες, την Αποστόλου Παύλου στο Θησείο μετά από έναν αρχαιολατρικό καφέ. Η καλή μου, που είχε οσμιστεί πλήρως την πνευματική ανάταση στην οποία βρισκόμουν, είπε να μου ζητήσει ένα δωράκι από τους πλανόδιους κοσμηματοπώλες – άλλωστε το συνηθίζουμε να ανταλλάσουμε δωράκια τέτοιες ώρες που έχουμε κέφια. Διάλεξε αυτό που της άρεσε, πληρώσαμε και φύγαμε για τον σταθμό του ΗΣΑΠ. Λίγο πιο πέρα διαπιστώσαμε ότι ο φίλτατος πλανόδιος είχε μπερδευτεί και μας είχε δώσει €10 περισσότερα ρέστα. Κοντοσταθήκαμε. Θα μου πεις «σιγά ρε ντόκτορα το ποσόν, που το σκεφτόσουν κιόλας αν θα το επιστρέψεις». Δεν είναι αυτό. Απλώς λες ότι ποτέ δε σου έτυχε ούτε αυτοκόλλητο στα γαριδάκια για γούρι, μήπως τώρα έσπασε επιτέλους το ρόδι. Από την άλλη όμως και αυτός ο έρμος το μεροκάματο βγάζει και ας είναι και χωρίς απόδειξη. Γιατί να χάσει το δεκάευρο; Για να μην πλατειάζουμε, η φωνή της συνείδησης επικράτησε και γυρίσαμε να επιστρέψουμε τη διαφορά. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί όταν πλησιάσαμε, διαπιστώσαμε ότι η αγαπητή συμβία είχε παρατήσει το δώρο της στον πάγκο για ενθύμιο. Το τίμημα δεν ήταν μεγάλο, όμως με έβαλε σε σκέψεις.  Για να το κάνω λιανά, αναγνώστα μου, δεν μου αρέσει να βάζω χέρι - κάνω κρατήσεις σε ξένα δεδουλευμένα, ανεξαρτήτως της δικαιολογίας.
Μη σας μπαίνουν ιδέες κύριε διοικητά του ευαγούς ιδρύματος στο οποίο εργάζομαι... σαφώς και δεν εννοώ εσάς ή τους συναδέλφους σας. Σίγουρα έχετε πολύ καλή δικαιολογία για τα χρωστούμενα δεδουλευμένα που μας παρακρατείτε. Αυτά ισχύουν για τους άλλους... Μόνο για τους άλλους... Πάντα για όλους τους άλλους.

 

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ξεφτίλισε και εσύ το σύστημα υγείας... (όσο πιο πολύ) μπορείς

Ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα, αναγνώστα μου, που θα γίνονταν εκλογές για το επιστημονικό συμβούλιο του ευαγούς ιδρύματος εις το οποίο εργάζομαι.
Μεγάλο το παρασκήνιο, αντιπαραθέσεις γιγάντων με αποκλειστικό σκοπό την περαιτέρω προαγωγή της επιστήμης στο "μαγαζί" μας. Και σε αυτό ακριβώς το επίπεδο συμβαίνει η σύγκρουση.

Οι μεν πλειοδοτούσαν υπέρ της "πράσινης"-οικολογικής-ευρω-ΔΝΤ-μπλιαχ προσέγγισης στα πλαίσια της Jeffrey-λαγνείας που υπάρχει ακόμα στα κεφάλια τους, μια και το παλούκι δεν μας έφτασε ακόμα μέχρι τις αμυγδαλές. Οι δε στην πιο electric blue-μπουρδελέ εκδοχή της ίδιας λογικής που διερρύγνυαν τα ιμάτια τους ότι ξέρουν τον εναλλακτικό δρόμο για να σπείρουν φωτιά και τσεκούρι στους "προσκυνημένους" συναδέλφους, οι οποίοι, καθένας για τους λόγους του, κάνουν γαργάρα την κατάντια μας. Όσο για τις κοκκινοσκουφίτσες, τόσο ανύπαρκτες όσο η καλή πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.

Καλά βρε ανόητοι, τι δουλειά έχει η κομματικοποίηση σε τέτοια όργανα. Αντί να κοιτάμε πως θα συμμαζέψουμε το χάλι μας, ό,τι μπορούμε τουλάχιστο, κοιτάμε να βρούμε ποιος θα είναι ο μαστρωπός μας; Δε σας λέει τίποτα το γεγονός ότι η αποχή χτύπησε πάλι κόκκινο;
Τουλάχιστο, ήταν ευχάριστο, σχεδόν ελπιδοφόρο, το γεγονός ότι τελικά πολλοί που εξελέγησαν ανήκαν στους σχετικά μετριοπαθείς. Γιατί ακομματιστός δεν υπήρχε κανείς. Αιωνία του η μνήμη (του συμβουλίου)... ζωή σε λόγου μας... όσοι αντέχουμε.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Sorority bitches

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εμμονή του Jeffrey να μας εντάξει στο ΔΝΤ. Το πέρασε για πανεπιστημιακή αδελφότητα, κουτέ μου αναγνώστα. Μόνο που η τελετή ένταξης ήταν πολύ άγρια και πραγματοποίηθηκε στις πλάτες άλλων...

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Μάθε παιδί μου γράμματα... ή μήπως της κακομοίρας;

Έξι χρόνια δημοτικό, έξι χρόνια γυμνάσιο-λύκειο, έξι χρόνια πανεπιστήμιο, βάλε και άλλα πέντε περίπου χρόνια εμβόλιμα για μεταπτυχιακά-διδακτορικά. Μια ζωή σπουδές, αναγνώστα μου, μπας και δούμε χαϊρι... και πάνω απ'όλα για να μπορούμε να είμαστε σωστοί και αποτελεσματικοί στη δουλειά μας.

Από πού και ως πού, λοιπόν, είναι κατάλληλος ο κάθε βουλευτής να μεταπηδά από υπουργείο σε υπουργείο χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν τουλάχιστο το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο και κατά πόσο αυτό σχετίζεται με το εν λόγω πόστο;
Εκτός και αν το να διοικείς αποτελεσματικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ας πούμε, είναι το ίδιο και απαιτεί τα ίδια προσόντα με την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας - για να αναφέρω ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα του χθεσινού ανασχηματισμού (όπως και παλαιοτέρων).

Πάρτε και για επίλογο την αντίστοιχη σκηνή της κλασικής πλέον ταινίας.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ή στραβός είναι ο γιαλός... ή στραβά κάνουμε έρευνα

Ενδιαφέρον άρθρο από τους New York Times (τσέκαρέ το εδώ). Σύμφωνα με αυτό, αναγνώστα μου, το έχουν συνήθειο στο Αμέρικα να κάνουν έρευνα και να γενικεύουν τα αποτελέσματα για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού.

Αυτό, βέβαια, δε θα ήταν καθόλου πρόβλημα αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά την επιλογή του δείγματος του πληθυσμού που μελετάται. Είναι άστοχο, αν όχι επικίνδυνο, να γενικεύεις συμπεράσματα που προκύπτουν από ένα μικρό κομμάτι πληθυσμού με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο σύνολο της οικουμένης. Δε γίνεται να βγάζεις συμπεράσματα για τον ψυχισμό του Μετσοβίτη τσομπάνου ας πούμε, κρίνοντας από τις παρατηρήσεις που έκανες μελετώντας Τεξανούς γελαδάρηδες.

Σιγά τα ωά, θα μου πεις. Πες και κάτι που δεν ξέρουμε. Και εγώ στην αρχή αυτό είπα. Μετά από λίγη σκέψη όμως προκύπτουν ερωτήματα:
  • Είναι όντως τόσο γνωστό; Αν είναι γιατί οι Times το ανακάλυψαν τώρα; Και γιατί μόνο οι Times και κανείς άλλος;
  • Μήπως το φαινόμενο έχει πολύ μεγαλύτερη έκταση;
  • Μήπως συνολικά η επιστημονική κοινότητα δουλεύει με στερεότυπα και επικίνδυνες γενικεύσεις;
  • Πόσο τα διάφορα συμπεράσματα της μελέτης είναι πραγματικά, χωρίς σφάλματα που οφείλονται σε παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής; Σημειώνω ότι τέτοια σφάλματα δεν αποφεύγονται με κανέναν ειδικό τρόπο ανάλυσης/στησίματος της μελέτης (π.χ. RCT για τους γνωρίζοντες).
  • Πόσο εύκολο είναι να εντοπίσουμε αυτά τα σφάλματα, αποφεύγοντας έτσι λάθη κατά την άσκηση της επαγγελματικής μας ιδιότητας, από όποιο μετερίζι και αν υπηρετούμε;
Από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει και άλλη πλευρά που δεν τη βλέπω. Αν κάποιος έχει κάτι να καταθέσει, I am all ears.

Υ.Γ. Τέτοιες γενικεύσεις φαίνεται ότι κάνει και ο πρωθυπουργός. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς με αφορμή την προσφορά του μισθού ενός γαλαντόμου μεροκαματιάρη καταλήξαμε στο ξετίναγμα των εισοδημάτων όλων των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Ελεήστε τον φτωχό...

Έπεφτε το βράδυ, αναγνώστα μου, στο εξωτικό τμήμα επειγόντων περιστατικών, οπότε σκάει το ΕΚΑΒ φέρον γέροντα με πυρετό και ζάχαρο στα όρια της κομπόστας, σύμφωνα πάντα με πληροφορίες του περιβάλλοντος. Στα πλάισια της εξέτασης είχε ο έρμος ο θεράπων την ατυχή έμπνευση να ζητήσει μέτρηση ζαχάρου.
-Δεν έχουμε ταινίες, αποκρίνεται η νοσηλεύτρια.
-Τι λέτε ρε παιδιά; Επείγοντα Παθολογικού είμαστε. Πάρτε τουλάχιστο από άλλο τμήμα.
-Δε θα βρεις πουθενά σε όλα τα επείγοντα. Τελείωσε ο εφοδιασμός του νοσοκομείου, ήταν η αποστομωτική απάντηση.

Προλαβαίνοντας ενδεχομένως σχόλια που θα σήκωναν δυναμική παρέμβαση του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου πετάχτηκε η συνοδός του ασθενή: "Γιατρέ, αν θέλετε μπορώ να σας δώσω από τις δικές του να μετρήσετε".

Ο θεός να σας έχει καλά κυρία μου για την ελεημοσύνη σας. Τόσα χρόνια κρατήσεις από τα μισθά σας και πάλι χρειάζεται το τσοντάρισμα σας για να δουλεύει στοιχειωδώς το σύστημα. Ο θεός να σας έχει καλά...

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Ουαί ημίν γραμματείς και φαρισαίοι, we are hypocrits... ή αλλιώς το who is who του blog

Καλώς τον... Ήγγικεν λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να βγω και εγώ στο κλαρί να σας ζαλίσω με τη δική μου οπτική των πραγμάτων. Τόσοι και τόσοι το κάνουν... ημείς εις το πηγάδι κατουρήσαμε;

Αν ψάχνεις αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων είσαι σε λάθος μέρος, αγαπητέ αναγνώστη. Εδώ θα βρεις αναρτημένες τις προσωπικές μου απόψεις απέναντι σε διάφορα ενδιαφέροντα, χαζά, ευτράπελα, συγκινητικά, υπεροπτικά και υποκριτικά που συμβαίνουν γύρω μας. Άλλωστε, πρέπει να έχω και ένα βήμα να βγάζω τα σώψυχα, ιδίως για τα τελευταία, όταν κοντεύω να σκάσω ρε γαμώτο (διότι είμεθα και ολίγον αθυρόστομοι συν τοις άλλοις). Για πχιότητα δε μπορώ να σου εγγυηθώ, δεσμευόμεθα όμως οτι θα καταβάλλομεν φιλοτίμους προσπαθείας. Άλλωστε η μισή ντροπή δική μου και η μισή δική σου που με διαβάζεις.

Ο σχολιασμός είναι ευπρόσδεκτος αρκεί να υπάρχει σεβασμός μεταξύ των εμπλεκομένων. Μπινελίκια, βρισίδια, και λοιπές ευγενείς neanderthal εκδηλώσεις ανθρώπων που νομίζουν ότι έτσι επιχειρηματολογούν θα αντιμετωπιστούν δεόντως. Παρακαλείστε όπως χρησιμοποιείτε είτε την ελληνική είτε την αγγλική στα σχόλια. Μία από τις δύο όμως... οι μπασταρδοκαταστάσεις τύπου greeklish μας συγχύζουν (είπαμε je suis βρωμόστομος).

Άντε, λοιπόν, καλή μας αρχή σε αυτό το ταξίδι για όσο κρατήσει.

Υ.Γ. Το άσμα αφιερωμένο σε αυτούς που αναφέρθηκα παραπάνω, τους υποκριτές ντε. Ουαί ημίν ξεφτίλες. Στο πυρ το εξώτερον.