Πολιτικός Δονκιχωτισμός... ή αλλιώς βασικά μαθήματα PR

Ο ακόλουθος προβληματισμός, αγαπητέ μου αναγνώστα, προέκυψε διαβάζοντας το άρθρο του κου Σιδέρη εδώ.

Παρατηρώ γενικώς ότι ο Jeffrey έχει μια ασπρόμαυρη πολιτική - μη βιάζεσαι ντε, δεν εννοώ ότι αγάπησε ξαφνικά τον ΠΑΟΚ ή την Μεγάλη Κυρία Juve- λέω ότι είναι των άκρων.

"Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" έλεγε προεκλογικά... "ΔΝΤ ή πτώχευση" έλεγε μετεκλογικά... "Ψηφίστε ΠΑΣΟΚ ή πάμε για εκλογές" έλεγε προχθές.

Ποιος και γιατί του υπαγορεύει επικοινωνιακά την συγκεκριμένη πολιτική; Η συγκεκριμένη προσέγγιση θυμίζει τον παππούλη του τη δεκαετία του '70. Μόνο που ο Jeffrey κυρήσσει "ανένδοτο" απέναντι στους πάντες, χωρίς σαφές πλάνο και συνέπεια. Από την άλλη επικοινωνιακά έχει τόση σχέση με τον πατερούλη του, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Αντιγράφω από το κείμενο του Σιδέρη: "Ο κ. Παπανδρέου δεν διδάχτηκε τίποτα από το παράδειγμα του πατέρα του το ΄86. Το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει τότε τους τρεις μεγάλους δήμους, Αθήνα με Εβερτ, Πειραιά με Ανδριανόπουλο και Θεσσαλονίκη με Κούβελα. Ο Αντρέας πέταξε ένα «το λάβαμε το μήνυμα» και άλλο ένα «νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση», και κυβέρνησε για άλλα τρία χρόνια!" Ο Jeffrey πάλι βλέπει αντιπάλους παντού και φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί που παίρνει η μαμά του το αδερφάκι του αγκαλιά. Βλέπεις ο Δημαράς δε μπορεί να θεωρηθεί σε καμιά περίπτωση Έβερτ ή Κούβελας. Πασοκόπαιδο ήταν παλαιόθεν, από τα χρόνια της ΕΡΤ ακόμα. Επιπλέον, βλέπεις να πλαισιώνεται από άτομα που έχουν τα ίδια μυαλά με αυτόν. Πολλά πτυχία και λίγη επαφή με την πραγματικότητα. Καμία σχέση με τα streetsmart παιδιά του πατερούλη. Καθαρά σε επικοινωνιακό επίπεδο, τα παληκάρια ήταν πολύ πιο μπροστά από τον Ραγκούση και λοιπούς... από ουσία βέβαια είναι άλλη ιστορία.

Υπάρχει στοχευμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται και τι τους λέει; Λογικά δε μπορεί παρά να απευθύνεται στους ψηφοφόρους του. Παραδοσιακούς και ΟΦΑτζήδες (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Μη σου πω πιο πολύ στους δεύτερους. Υπάρχει όμως σοβαρό ζήτημα αξιοπιστίας πλέον της οποίας στερείται και αντί να προσπαθήσει να την ανακτήσει, αν θα ήταν αυτό δυνατό, προτιμάει τις απειλές και τα νταηλίκια.

Κερασάκι στην τούρτα: Η δήλωση περί εφαρμογής της "εθνικής" πολιτικής μέσω του Καλλικράτη στην "τοπική" αυτοδιοίκηση. Ρε παιδιά, στο σχολείο μας ζαλίζαν για την "αυτονομία" της τοπικής αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία. Τι έγινε; Καταλύουμε τα πάντα; Άσε που έτσι όπως τοποθετείται, δίνει πόντους στην επιχειρηματολογία της Αριστεράς περί αποτελεσματικής αντίστασης στον κεντρικό σχεδιασμό αν οι δήμαρχοι-περιφερειάρχες δεν είναι κυβερνητικοί. Λες και αν βγούν οι υποψήφιοι του Σαμαρά θα καταρρίψουν το μνημόνιο - μην ξεχνάς ότι ο Αντώνης έκανε τοποθέτηση για μνημόνιο-αντιμνημόνιο στα πλαίσια των επερχόμενων εκλογών.

Τι να πεις και τι να μολογήσεις... σειρά επικοινωνιακών λαθών και τοποθετήσεων... από όλους.

Το βασικότερο ερώτημα που προκύπτει όμως είναι το γιατί τα ποσοστά είναι σχετικά αλώβητα μετά από τόσες γκάφες. Δεν το αποκλείω και θα γελάσω πολύ αν δώ και άνοδό τους μετά την ελεημοσύνη που αποφάσισε να δώσει ο Jeffrey στους χαμηλοσυνταξιούχους. Ευλογείτε!