...Και φόβο, και προσμονή, και απόγνωση και σκουριά και τίναγμα να βγεις στον αέρα τον διαφορετικό που θες να τον ρουφήξεις να σου κάψει τα πνευμόνια από αυτά που κοινωνάς κάθε μέρα όλον αυτό τον καιρό.
Σαν χθες, κάπου μισό αιώνα πριν, το 1963, παρακρατικοί κερνούσαν στο χώμα το αίμα του Γρηγόρη Λαμπράκη στη διασταύρωση Ερμού και Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Μια πολιτική δολοφονία "με τα όλα της" εν μέσω της ελληνικής μας δημοκρατίας η οποία έριξε στα μαλακά τους "υπεύθυνους" και κυνήγησε αυτούς που συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο να έρθει στο φως η αλήθεια.
Χθες, ο Γιάννης Καυκάς κατάφερε να κερδίσει τη μισή μάχη για τη ζωή και να βγει από την ΜΕΘ. Ένα σιχαμερό προαίσθημα μέσα μου λέει ότι, παρόλο που ο Καυκάς δεν ακολούθησε την τύχη του Λαμπράκη, προς το παρόν τουλάχιστο, οι παντός είδους "υπεύθυνοι" θα τύχουν της ίδιας προνομιακής μεταχείρισης. Δεν προαισθάνομαι, όμως, το ίδιο για αυτούς που θα ψάξουν την αλήθεια.
Δε θέτω ζήτημα σύγκρισης μεταξύ Λαμπράκη και Καυκά. Ο καθένας πολέμησε με τον δικό του τρόπο από το μετερίζι του. Όμως ορισμένες τέτοιες συμπτώσεις, ρε γαμώτο, δε μπορεί να οφείλονται στην τύχη. Να είσαι σίγουρος, αναγνώστα μου, ότι δεν εννοώ μόνο τις χρονικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία: